Het konijn is een zoogdier, behorende tot de orde der haasachtigen (Lagomorpha). De veelgemaakte vergissing is dat konijnen knaagdieren zouden zijn, dit is niet het geval. Knaagdieren beschikken in het bovenste deel van het gebit over maar twee snijtanden terwijl haasachtigen er vier hebben. Het konijn wordt veelvuldig gehouden als huisdier.

Linnaeus plaatste het konijn in 1758 als Lepus  cuniculus in het geslacht Lepus, samen met Lepus timidus (sneeuwhaas), Lepus capensis (Kaapse haas) en Lepus brasiliensis (Tapeti of Braziliaans boskonijn). De Europese haas was Linnaeus toen vreemd genoeg nog onbekend en die vinden we daarom op dat moment niet in het geslacht Lepus of ergens anders.
Lilljeborg plaatste het konijn later in het geslacht Oryctolagus, een monotypisch geslacht, wat betekent dat het een geslacht met maar één soort is.

Domesticeren

Domesticeren betekend: door mensen gehouden. Domesticatie is een eeuwigdurende aanpassing van dieren aan het leven bij mensen. Voortplanting en levensonderhoud wordt door de mens in de hand gehouden.

Het konijn werd al in de Romeinse tijd gedomesticeerd. Eerst werd het dier gehouden voor het vlees en de vacht, later ook als gezelschapsdier. De Romeinen hielden het konijn in parkjes met hoge muren, de zogenaamde leporaria. Behalve volwassen dieren aten zij ook pasgeboren konijntjes, die als delicatesse werden beschouwd.
In middeleeuwse kloosters werd voor het eerst melding gedaan van kleurveranderingen. Pas in het midden van de 19e eeuw werden konijnen ook als hobbydier gehouden, waarbij er speciale konijnententoonstellingen werden gehouden. Na de Tweede Wereldoorlog werd het konijn een populair gezelschapsdier.

Voedster

Een voedster of moer is een vrouwelijk konijn. Deze is naast het verschil in geslachtsorganen van het mannelijk konijn te onderscheiden omdat hun lijf langer is en de kop minder grof. Bij een jong konijn is dit onderscheid moeilijker te zien. De voedster van een tam konijn is over het algemeen rustiger dan een rammelaar, behalve wanneer ze drachtig is; dan kan ze behoorlijk uitvallen en fel bijten. Na de bevalling, als ze net jongen hebben gekregen, zijn ze zeer beschermend en soms agressief.

Rammelaar

De rammelaar of ram is een mannelijk konijn. Deze zijn temperamentvoller dan de voedsters. De rammelaar is meestal dikker en zwaarder en heeft een bredere kop. 

Lamprei

Een babykonijn wordt een lamprei genoemd. Deze benaming wordt gehanteerd tot het dier volwassen is.
Leuk weetje: de naam lamprei lijkt af te stammen van het Iberische woord “Lappa”, wat staat voor “grot” of “hol”.

Kenmerken

Het wild konijn heeft een kop-romplengte van 34 tot 50 centimeter en een lichaamsgewicht van 1,2 tot 2,5 kilogram. Het staartje is 4 tot 8 centimeter lang. Wilde konijnen hebben voornamelijk een grijsbruine kleur, wildkleur of agouti genaamd. De dieren hebben ook een roodbruine vlek in de nek. De oren hebben een bruin puntje, de bovenzijde van de staart is zwartbruin. De buikzijde is blauwig grijs van kleur, de onderzijde van de staart is wit. Deze valt zeer op als hij wordt opgewipt. Sommige konijnen die maar half wild zijn kunnen wit of zwart zijn. Bij het wilde konijn zijn de oren minder lang dan de lengte van de kop. De oren van een konijn in het wild kunnen erg groot worden, hiermee vangen ze veel geluiden op.
Een konijn bezit geen hoektanden. In de bovenkaak zitten er wel twee stifttanden, twee zeer grote snijtanden, zes voorkiezen en zes kiezen. Op deze kleine tandjes (stifttanden) rusten de onderste snijtanden wanneer het dier niet eet. In de onderkaak heeft het konijn twee zeer grote snijtanden, vier voorkiezen en zes kiezen.

Tamme dieren kunnen allerlei kleuren hebben: wit, bruin, roestbruin, zwart, grijs, blauw, agouti, etc. Ook zijn er dieren met meerdere kleuren en opvallende tekeningpatronen, als gevlekte konijnen. Over het algemeen hebben tamme konijnen een korte vacht, maar het Angorakonijn heeft juist een snelgroeiende, wollen vacht.
Kruisingen tussen wilde en tamme konijnen brengen meestal sterke, veel behaarde jongen voort die ook allerlei kleuren kunnen hebben.

Toekomst

Historisch gezien zijn de Nederlanders grote exporteurs geweest van gedomesticeerde konijnen, zowel voor pels als in de vleeshandel. Dit komt tot uiting in de grote hoeveelheid verschillende rassen die hier worden gekweekt. De laatste 100 jaar is de populariteit van het konijn als slachtdier of bron voor bont sterk afgenomen. Bovendien is het veel economischer geworden om zich in de industriële kweek toe te leggen op groot-schaalrassen of albino‘s. De historische rassen werden dus opzij geschoven en bleven slechts in handen van een beperkt aantal hobbyisten.
Sinds kort is er een noodkreet gerezen om dit levend erfgoed te beschermen. Speciale verenigingen houden zich bezig met het in stand houden van zeldzame populaties. Door het houden van tentoonstellingen en wedstrijden worden onderling ervaringen en kennis in stand gehouden.
Veel van deze speciale verenigingen zijn aangesloten bij Kleindier Liefhebbers Nederland

Tentoonstellen

Om een konijn in te sturen naar een tentoonstelling moet deze voorzien zijn van een zogenaamd tatoeëernummer. Als een konijn circa 6 weken oud is, wordt er een uniek nummer in de oren aangebracht: het tatoeëernummer. Met dit nummer is altijd te achterhalen wie de fokker van het konijn is. Dwergkonijnen worden bij circa 10 weken getatoeëerd. Veel eerder kan niet omdat de oortjes dan nog te kort zijn.

In het rechteroor worden twee verenigingsletters en het laatste cijfer van het jaartal  getatoeëerd. In het linkeroor is het eerste cijfer de letter van de maand en de andere  cijfers zijn  volgnummers. Aan deze tatoeëring is altijd de leeftijd van het dier af te lezen, evenals bij welke vereniging de fokker is aangesloten.

Binnen onze club worden door verschillende fokkers de volgende rassen in stand gehouden (klik op de link voor meer informatie)